ستایشگر "دماوند" بهار description

"محمد تقی صبوری" که ما او را با نام "ملک الشعرا بهار" می شناسیم، در روزهای پایانی سال 1265 هجری خورشیدی در مشهد زاده شد. پدرش منصب و لقب ملک الشعرایی داشت.
آموزش محمد تقی در چهار سالگی در مکتبخانه شروع شد پدرش او را با ادبیات فارسی آشنا کرد، اما او را از شاعری منع می کرد و به کاسبی تشویق.
وقتی محمد تقی هجده ساله بود پدر را از دست و داد به دستور مظفرالدین شاه لقب ملک الشعرایی به محمد تقی رسید و او با تخلص بهار شعر گفت.
پس از به توپ بسته شدن مجلس ملی بهار به مشروطه‌ خواهان پیوست و با روزنامه های "خراسان"، "طوس" مشهد و "حبل المتین " کلکته همکاری کرد. سپس خودش روزنامه ی "نوبهار" مشهد را راه اندازی کرد. این روزنامه بعدها به "تازه ‌بهار" تغییر نام داد.
هم ‌زمان با آغاز جنگ جهانی اول بهار به نمایندگی دوره ی سوم مجلس شورای ملی انتخاب شد و از راه روسیه به تهران آمد و به کار وکالت پرداخت. هم زمان روزنامه ی بهار را در تهران منتشر کرد. اما پس از چندی هم روزنامه توقیف شد و هم بهار به خراسان تبعید.
پس از کودتای "رضاشاه پهلوی" بهار که به این نتیجه رسیده بود که باید از یک دولت مقتدر مرکزی حمایت کند، پشتیبان رضاخان شد. خودش در این باره می‌نویسد:" نه به جنگلی ‌ها عقیده داشته ‌ا م نه با خیابانی همراه و هم‌ سلیقه بوده‌ام و نه با قیام کلنل محمدتقی خان موافقت داشته ‌ام"
بهار در دوره های پنجم و ششم وکیل مجلس شورا بود و پس از آن کار سیاسی را کنار گذاشت ولی دیکتاتور او را رها نکرد و چند بار زندانی و تبعید شد و کتاب هایش توقیف شدند و بخشی از آن ها گم شد.
در دوره ی محمدرضا شاه بهار "جمعیت ایرانی هوادار صلح" را بنیان گذاشت و قصیدهٔ "جغد جنگ" را سرود و در سال 1325 وزیر فرهنگ شد.
در سال 1330 بهار اثر بیماری سل درگذشت و جسمش در قبرستان ظهیرالدوله در شمیران تهران به خاک سپرده شد.